Często u pacjentów z demencją diagnozuje się zaburzenia rozpoznawania kształtów znajomych przedmiotów przy jednoczesnym braku choroby oczu.

Chory patrzy na przedmiot i nie wie co to jest i do czego on służy.

Zdarza się również, że nie rozpoznaje bliskich ani znanych mu dobrze osób (co fachowo nazywamy prozopagnozją).

Może również dojść do utraty percepcji głębi z powodu uszkodzeń w płatach potylicznych mózgu. Objawem tego może być podnoszenie nogi chorego w miejscu gdzie nie ma schodka ani progu a za to na podłodze kończą się płytki a zaczynają panele. Miejsce takie mózg interpretuje jako przeszkodę, stąd tego typu zachowania.

Czasem chory próbuje chwycić kubek, ale nie może precyzyjnie trafić w miejsce gdzie stoi. Nie może ocenić odległości przedmiotu.

Z wiekiem pogarsza się widzenie i postrzeganie otoczenia. Może wystąpić obniżona wrażliwość na widzenie kontrastowe czego objawem jest dużo słabsza widoczność w przyćmionym świetle oraz dłuższy czas potrzebny na przystosowanie się oczu do zmiany oświetlenia.

Jak możemy pomóc:

• nie chwytaj chorego za ramię od tyłu lub boku gdyż możesz przestraszyć, staraj się podchodzić od przodu
• stań dalej by bliski mógł Cię zobaczyć w całości
• mówiąc utrzymuj kontakt wzrokowy
• pokazując jakiś przedmiot trzymaj go na wysokości oczu osoby chorej
• daj czas na dostosowanie się oczu chorego do zmiany oświetlenia np. przechodząc z jasnego do ciemnego pomieszczenia lub z zewnątrz do wewnątrz
• budząc chorego nie włączaj od razu mocnego światła
• unikaj ciemnych dywanów na podłodze
• oznacz krawędzie schodów by stopnie były bardziej widoczne.

Materiał opracowany na podstawie książki Karoliny Jurgi „Idealny opiekun nie istnieje”